Κατά την πάγια νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων αναφορικά με τα κριτήρια ανάθεσης της επιμέλειας των τέκνων σε έναν εκ των δύο γονέων, ουσιώδους σημασίας έχει κριθεί και η επισημαινόμενη στο νόμο ύπαρξη ιδιαίτερου δεσμού του τέκνου προς τον ένα από τους γονείς του και η περί αυτού ρητώς εκφραζόμενη προτίμησή του, την οποία συνεκτιμά το δικαστήριο ύστερα και από στάθμιση του βαθμού της ωριμότητάς του, καθώς και οι τυχόν συμφωνίες που έκαναν οι γονείς του τέκνου σχετικά με την επιμέλεια και τη διοίκηση της περιουσίας του. Με δεδομένη την ύπαρξη του εν λόγω δεσμού του τέκνου προς το συγκεκριμένο γονέα, αυτός θεωρείται ότι έχει τη δυνατότητα αποτελεσματικότερης διαπαιδαγώγησης προς όφελος του ανηλίκου και επομένως ότι είναι ο πλέον κατάλληλος για την επιμέλειά του, όμως υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο ιδιαίτερος αυτός δεσμός του τέκνου προς τον ένα από τους γονείς του έχει αναπτυχθεί φυσιολογικά και αβίαστα ως ψυχική στάση, η οποία είναι προϊόν της ελεύθερης και ανεπηρέαστης επιλογής του ανηλίκου, που έχει τη στοιχειώδη ικανότητα διακρίσεως.
Πρέπει δε να λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψη ότι ο ανήλικος, που έχει ακόμη ατελή την ψυχοπνευματική ανάπτυξη και την προσωπικότητά του υπό διαμόρφωση, υπόκειται ευχερώς σε επιδράσεις και υποβολές των γονέων ή άλλων, οι οποίες, έστω και χωρίς επίγνωση γενόμενες, οδηγούν ασφαλώς στο σχηματισμό της μονομερούς διαμόρφωσης και προτίμησης προς τον ένα από τους γονείς, οπότε η προτίμηση του δεν εξυπηρετεί πάντοτε και το αληθές συμφέρον του.
Έτσι κρίθηκε από το Εφετείο Θεσσαλονίκης ύστερα από επικοινωνία Του με τα ανήλικα τέκνα, ότι η δηλωθείσα ρητή επιθυμία τους να ακολουθήσουν τον πατέρα τους και να διαμείνουν μαζί του, επειδή όπως ανέφεραν δεν είναι τόσο πιεστικός μαζί τους και τους κάνει πολυτελή δώρα, δεν αναπτύχθηκε φυσιολογικά και αβίαστα, αλλά είναι απότοκη, αφ’ ενός μεν της συνεχούς επίβλεψης της μητέρας τους στα σχολικά τους καθήκοντα και της καθημερινής παρουσίας της στη ζωή τους, αφ’ ετέρου δε του επηρεασμού τους από τον εναγόμενο πατέρα τους και ως εκ τούτου ανέθεσε την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων αποκλειστικά στην μητέρα τους κρίνοντας με βάση το πραγματικό και αληθινό συμφέρον των τέκνων.